Mevsim bahara kucak açıyordu geldiğinde,
Çiçeğe duruyordu ağaçlar,
Suya kavuşuyordu kuru dallar…
Ve benim yalnız yüreğime sen diye bir ateş düşüyordu.
Yanıyordum buzullar içinde.
Yokluğun bağrında, varlığın zirvesinde...
Yanıyordum...
Yanmanın en sevimli halini libas diye giydiriyordu ellerin.
Can veren dudaklarından içiyordum aşkın en tatlı badesini.
Yumruk kadar yüreğime dev gibi bir aşk yerleşiyordu.
Ömrümün sonu değil de
dünyaya ilk defa gözlerimi açtığım an
gibi
çığlıklar atıyordum ardı ardına.
Sevinç naraları yüreğiminden geçip
yedi düveli dolaşıp geliyordu.
Çok güçtü inanmak çok...
Bana inat, hayata inat, kadere inat, bendeydin...
Dikenli tellere rağmen sarmaşıklar gibi içime yürümekteydin.
Ben garip bir kul idim, tuttun maviye boyadın dünyamı.
Mavi mavi bakar oldum acılara,
Mavi mavi akar oldum hayata,
Mavi mavi yürür oldum kollarına.
Her yanımdan sevda akar oldu.
Şimdi yine mavi mavi yürüyorum
sana yürüdüğüm gibi bilinmez bir sona...
Ey can bildiğim Aşk,
Sana son vasiyetim gel beni serin mavi uğurla...
Hamiyet Akan
26.11.2017
